Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy Królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy Królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie (Mt 5, 3-12).
Osiem błogosławieństw – pierwsze słowa Kazania na górze wygłoszonego przez Jezusa Chrystusa podczas jego działalności publicznej w Galilei, a zapisane w Ewangelii Mateusza (Mt 5,3-10). Jezus wypowiedział dziewięć zdań zaczynających się od słowa „błogosławieni/szczęśliwi”. Dziewiąte błogosławieństwo (wersety 11 i 12) bywa w tradycji katolickiej pomijane lub łączone z ósmym.
Jako wypełnienie obietnic Bożych, danych narodowi wybranemu od czasów Abrahama, są one sercem nauczania Jezusa. Podczas gdy w Starym Przymierzu obietnice dotyczyły Ziemi Obiecanej, do której ostatecznie Izrael został wprowadzony (zob. Joz, 1-12), błogosławieństwa dotyczą nie terytorium ziemskiego, lecz Królestwa Niebieskiego. Błogosławieństwa wskazują na to, jak ma wyglądać życie i postawy uczniów Chrystusa. Ich realizacja rozpoczęła się już w życiu Maryi i apostołów. Błogosławieństwa są doskonałym wypełnieniem Dziesięciu Przykazań. Są powołaniem, które realizuje się przez wiarę, dzięki udziałowi w tajemnicy paschalnej, Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Do wypełnienia programu Ośmiu Błogosławieństw prowadzi Duch Święty, udzielony wszystkim, którzy przyjmują Słowo Boga i stają się dziećmi Boga (por. J 1,12; Rz 8,14-15).
źródła: pl.wikipedia.org, Katechizm Kościoła Katolickiego 1716
Praktycznie błogosławieństwa nie mówią bezpośrednio o konkretnych normach postępowania, raczej o życiowych postawach i o wewnętrznym usposobieniu, a więc nie pokrywają się ściśle z przykazaniami. Z drugiej strony nie istnieje rozdział czy też rozbieżność między błogosławieństwami a przykazaniami: jedne i drugie odwołują się do dobra, do życia wiecznego. Kazanie na Górze rozpoczyna się ogłoszeniem błogosławieństw, ale zawiera także wzmiankę o przykazaniach (por. Mt 5,20-48). Zarazem Kazanie ukazuje, że przykazania są otwarte i ukierunkowane na perspektywę doskonałości, właściwą dla błogosławieństw. Te ostatnie to przede wszystkim obietnice, z których pośrednio wypływają także wskazania normatywne dotyczące życia moralnego. W swojej pierwotnej głębi są one swoistym autoportretem Chrystusa i właśnie dlatego stanowią zaproszenie do naśladowania Go i do komunii życia z Nim [JPII – Veritatis Splendor].